ΠΑΥΛΟ ΜΟΥ, ΝΙΚΗΣΑΜΕ. ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΜΕ!

Αυτές τις τέσσερις λέξεις, πιο αυθεντικά δεν θα μπορούσαμε να τις ακούσαμε παρά μόνον από τα χείλια της κ. Μάγδας Φύσσα. Σε αυτό το τετράλεξο, διασταυρώθηκαν τα πιο σημαντικά συναισθήματα μίας μάνας για τον χαμένο γιο της, με τα πιο σημαντικά αιτήματα μίας κοινωνίας που θέλει να ζει αξιοπρεπώς. Η φωνή της ακούστηκε όχι μόνο στην πατρίδα της Αντιγόνης, αλλά σε όλη την υφήλιο. Η ανθρωπότητα, παρά τις πολλές δυσκολίες και αδικίες με τις οποίες μάχεται καθημερινά, παρά τους πολλούς αοράτους και ορατούς εχθρούς που καλείται να αντιμετωπίζει, δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ πως ο φασισμός -και ο ναζισμός- είναι πιο ολέθριο και φρικώδες από οποιαδήποτε ιική επιδημία, πρόκειται για φονικό τερατούργημα των ανθρώπων, ιστορικά καταδικασμένο από τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Η θέση αυτού του τέρατος είναι στο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας, όχι μέσα σε μία χώρα που έχει μπροστά της μεγάλα ζητήματα να λύσει, και υψηλά όνειρα να εκπλρώσει.

Και ταπεινά θα λέγαμε κάποια λόγια για τη φωνή μίας μητέρας που πάλεψε με τόσο σθένος για να δικαιωθεί ο γιο της, και φυσικά, ολίγα και περιττά απέναντι σε όλο αυτό το φρικτό γεγονός που η ίδια έζησε και ζει. Είναι αδύνατον, όμως, να μεταφράσουμε αυτές τις λέξεις όπως έβγαιναν από τα βάθη της ψυχής μίας μητέρας που έχασε το γιο της, και τον έχασε άδικα επειδή ‘κάποιοι’ αποφάσισαν ότι δεν είχε μέρος σε αυτή την κοινωνία, στην δική του πατρίδα. Με τρόπο απερίφραστο και ανείπωτη υπομονή βρέθηκε ως μάνα στην πρώτη γραμμή ενός προσωπικού και ιστορικού δράματος που έκλεισε θριαμβευτικά στο δικαστικό αγώνα σήμερα.

Πρώτα, το όνομα του Παύλου του δολοφονημένου, στο οποίο αντανακλούν τα ονόματα όλων των δολοφονηθέντων από τον κάθε φασίστα και από τον κάθε φονιά που πατάει πάνω στο κεφάλι μίας ανθρώπινης ζωής. Δεύτερον, το κτητικό μου ως φωνής μίας ηρωίδας που έγινε η διεκδικούσα φωνή όλων των Ελληνίδων μητέρων –και όλων των Ελλήνων-, μίας γυναίκας που επί επτά χρόνια σήκωσε σθεναρά το βάρος μίας οικογενειακής και εθνικής τραγωδίας: η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η μετωπική της μάχη ενάντια στο πιο ειδεχθές κεφάλαιο της πολιτικής ζωής της Μεταπολίτευσης. Τρίτον, η νίκη -και η δικαιοσύνη: η νίκη της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας που είναι ο σκοπός της κάθε μάχης έναντι των φονιάδων και των εχθρών της ελευθερίας· ακριβώς για να νικήσει η δικαιοσύνη επί της αδικίας και να μην στραγγαλιστεί αμαχητί η ελευθερία. Τέταρτον, Δικαιωθήκαμε!: ένα ισχυρό εμείς που αντιλαλεί η ραγισμένη φωνή του εσύ –τα κατάφερες!-, στα βάθη της καρδιάς της· μία βοή προς τον ουρανό που σε εμάς δεν μπορεί παρά να μας προκαλέσει βαθιά συγκίνηση και σιωπή. Η μάνα μιλάει τούτη τη στιγμή με τον γιο του, με υψωμένα τα χέρια της προς τον ουρανό, δακρυσμένα τα μάτια της, και πατώντας με γερά πόδια επί γης, και εμείς… ξανά σιωπή.

Μόνο η Μάγδα Φύσσα, με όλους τους συνανθρώπους που σθεναρά αγωνίστηκαν συμπαρομαρτούντες δίπλα της, και εμπνευστήκαν από αυτή την ηρωίδα, σε έναν αγώνα  υπέρ της δικαιοσύνης και της απόδοσής της απέναντι στο τέρας του φασισμού και του ναζισμού, γνωρίζουν το πραγματικό βάρος, το πλάτος και την υφή ενός «εμείς», το οποίο κάθε μέρα διευρύνεται με πολλαπλούς αγώνες σε μία κοινωνία στην οποία ο φασισμός δεν έχει θέση.

Μόνο μία λέξη πρέπει να βγει από την καρδιά του κάθε πολίτη με δημοκρατική αντίληψη, αίσθηση του δικαίου και κριτική προοπτική, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτή την μάνα, και σε όσους στάθηκαν πραγματικά δίπλα της σε αυτό τον αγώνα. Και μόνο μία σκέψη, να συνεχίζουμε εμείς τον ατελεύτητο αυτό αγώνα για μία κοινωνία που δεν αξίζει να βρεθεί κάτω από το σκοτάδι της μιζέριας και της μισανθρωπίας.