MARTIN LUTHER KING "I HAVE A DREAM"

Τρίτη, 22 Μαρτίου 2011

Από την ιστοσελίδα Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ, του Ανδρέα Αργυρόπουλου

 «Έχω ένα όνειρο!»

Είμαι χαρούμενος που σας συναντώ σήμερα σ' αυτό που θα καταγραφεί στην ιστορία του έθνους μας ως η μεγαλύτερη διαδήλωση για την ελευθερία.

Πριν από 100 χρόνια ένας σπουδαίος Αμερικανός, στου οποίου τη συμβολική σκιά στεκόμαστε σήμερα, υπέγραψε τη Διακήρυξη Χειραφέτησης. Αυτό το βαρυσήμαντο διάταγμα ήρθε ως ένας φωτεινός φάρος ελπίδας, για εκατομμύρια Νέγρους σκλάβους, που είχαν καεί στις φλόγες της κεραυνοβόλας αδικίας.

Εκατό χρόνια αργότερα όμως, ο Νέγρος ακόμη δεν είναι ελεύθερος. Εκατό χρόνια αργότερα η ζωή του Νέγρου είναι ακόμη θλιβερά τσακισμένη από τις χειροπέδες του διαχωρισμού και τις αλυσίδες των διακρίσεων. Εκατό χρόνια αργότερα ο Νέγρος ζει σε ένα μοναχικό νησί φτώχειας στο μέσον ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας. Εκατό χρόνια αργότερα ο Νέγρος ακόμη μαραίνεται στις γωνίες της αμερικανικής κοινωνίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη γη. Και γι'αυτό ήρθαμε σήμερα εδώ για να αλλάξουμε μια επαίσχυντη κατάσταση.

Κατά μια έννοια έχουμε έρθει στο κεφάλαιο του έθνους μας για να εξαργυρώσουμε μια επιταγή. Όταν οι αρχιτέκτονες της δημοκρατίας μας έγραψαν τα έξοχα λόγια του Συντάγματος και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, υπέγραψαν ένα γραμμάτιο, το οποίο θα κληρονομούσε κάθε Αμερικανός. Αυτό το γραμμάτιο ήταν μια υπόσχεση πως όλοι οι ανθρώποι, βεβαίως και οι μαύροι όπως ακριβώς και οι λευκοί θα τους ανήκουν τα “απαράγραπτα δικαιώματα” της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ευτυχίας. Είναι εμφανές σήμερα ότι η Αμερική έχει αθετήσει αυτή την υπόσχεση, σε ότι αφορά τους έγχρωμους πολίτες της. Αντί να τιμήσει αυτή την ιερή υποχρέωση, η Αμερική έδωσε στους Νέγρους μια κακή επιταγή, μια επιταγή που επέστρεψε με τη στάμπα “δεν υπάρχει κάλυμμα”.

Αλλά εμείς αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η τράπεζα της δικαιοσύνης έχει χρεοκοπήσει. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει κάλλυμμα στο μεγάλο θυαυροφυλάκειο της ευκαιρίας αυτού του έθνους. Γι'αυτό λοιπόν έχουμε έρθει να εξαργυρώσουμε αυτή την επιταγή, μια επιταγή που θα μας δώσει τη δυνατότητα να απαιτήσουμε τα πλούτη της ελευθερίας και την ασφάλεια της δικαιοσύνης.

Επίσης έχουμε έρθει σ' αυτόν τον καθαγιασμένο τόπο για να υπενθυμίσουμε στην Αμερική την κατεπείγουσα ανάγκη του Παρόντος. Δεν είναι καιρός για να υποχωρήσουμε με άνεση ή να πάρουμε το ηρεμιστικό χάπι για να πετύχουμε σταδιακά βήματα και όχι μια δραστική αλλαγή. Τώρα είναι η ώρα να πραγματοποιήσουμε τις υποσχέσεις της δημοκρατίας. Τώρα είναι η ώρα να ανέλθουμε από τη σκοτεινή και απομονωμένη κοιλάδα του διαχωρισμού στο ηλιόλουστο μονοπάτι της φυλετικής δικαιοσύνης. Τώρα είναι η ώρα να ανεβάσουμε το έθνος μας από το βούρκο της φυλετικής αδικίας στο στέρεο βράχο της αδελφοσύνης. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε πραγματικότητα τη δικαιοσύνη για όλα τα παιδιά του Θεού.

Θα ήταν θανατηφόρο για το έθνος να αγνοήσει το επείγον της στιγμής και να υποτιμήσει την αποφασιστικότητα του Νέγρου. Αυτό το πνιγηρό καλοκαίρι της νόμιμης δυσαρέσκειας του Νέγρου δεν θα παρέλθει ώσπου να υπάρξει ένα αναζωογονητικό φθινόπωρο ελευθερίας και ισότητας. Το 1963 δεν είναι ένα τέλος αλλά μία αρχή. Αυτοί που ελπίζουν ότι ο Νέγρος είχε ανάγκη να ξεσπάσει και τώρα θα είναι ικανοποιημένος θα υποστούν βίαιη αφύπνιση, αν το έθνος επιστρέψει στη δουλειά του όπως συνήθως. Δεν θα υπάρξει ούτε ανάπαυλα ούτε ηρεμία στην Αμερική ώσπου να αναγνωριστούν στον Νέγρο τα δικαιώματα της υπηκοότητάς του. Οι ανεμοστρόβιλοι της εξέγερσης θα συνεχίσουν να ταράζουν τα θεμέλια του έθνους μας ώσπου να εμφανιστεί η λαμπρή ημέρα της δικαιοσύνης.

Υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να πω στον λαό μου, ο οποίος στέκεται στο θερμό κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στη διαδικασία να κερδίσουμε τη δικαιωματική μας θέση δεν πρέπει να είμαστε ένοχοι άδικων πράξεων. Ας μην αναζητήσουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία πίνοντας από το κύπελλο της πικρίας και του μίσους. Πρέπει για πάντα να επιδιδόμαστε στον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη δημιουργική διαμαρτυρία μας να παρακμάσει ως τη σωματική βία. Ξανά και ξανά πρέπει να υψωθούμε στα μεγαλειώδη ύψη τού να απαντούμε στη σωματική δύναμη με τη δύναμη της ψυχής.

Η θαυμάσια νέα μαχητικότητα που έχει απορροφήσει την κοινότητα των Νέγρων δεν πρέπει να μας οδηγήσει να μην εμπιστευόμαστε κανέναν λευκό, διότι πολλοί λευκοί αδελφοί μας, όπως αποδεικνύει η παρουσία τους εδώ σήμερα, έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα τους είναι δεμένη με τη δική μας μοίρα και η ελευθερία τους αλληλένδετη με τη δική μας ελευθερία.

Δεν μπορούμε να πορευθούμε μόνοι.

Και καθώς πορευόμαστε, πρέπει να δώσουμε την υπόσχεση ότι θα προχωρήσουμε εμπρός.

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.

Υπάρχουν αυτοί που ρωτούν όσους είναι αφοσιωμένοι στα κοινωνικά δικαιώματα: «Πότε θα μείνετε ικανοποιημένοι;». Δεν μπορούμε ποτέ να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο τα κορμιά μας, βαριά από την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να βρουν κατάλυμα στα μοτέλ των αυτοκινητοδρόμων και στα ξενοδοχεία των πόλεων. Δεν μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο η βασική κινητικότητα του Νέγρου είναι από ένα μικρότερο γκέτο προς ένα μεγαλύτερο. Δεν μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο αφαιρείται η ταυτότητα των παιδιών μας και τους αποστερούν την αξιοπρέπεια πινακίδες που γράφουν “Μόνο για λευκούς”. Δεν μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο ένας Νέγρος στον Μισισιπή δεν μπορεί να ψηφίσει και όσο ένας Νέγρος στη Νέα Υόρκη νιώθει ότι δεν υπάρχει τίποτε το οποίο να μπορεί να ψηφίσει. Οχι, όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν θα μείνουμε ικανοποιημένοι ώσπου η δικαιοσύνη να πέσει σαν κατακλυσμός και η ορθότητα σαν δυνατός χείμαρρος.

Δεν παραβλέπω ότι κάποιοι από εσάς έχουν έρθει εδώ ύστερα από μεγάλες δοκιμασίες και βάσανα. Κάποιοι από εσάς έρχεστε μόλις από στενά κελιά. Κάποιοι από εσάς έχουν έρθει από περιοχές όπου η αναζήτησή σας για ελευθερία σας άφησε χτυπημένους από τις θύελλες της καταδίωξης και κλονισμένους από τους ανέμους της αστυνομικής βίας. Εχετε υπάρξει βετεράνοι των δημιουργικών βασάνων. Συνεχίστε να εργάζεστε με την πίστη ότι τα αναίτια βάσανα είναι λυτρωτικά. Γυρίστε πίσω στον Μισισιπή, γυρίστε πίσω στην Αλαμπάμα, γυρίστε πίσω στη Νότια Καρολίνα, γυρίστε πίσω στη Γεωργία, γυρίστε πίσω στη Λουιζιάνα, γυρίστε πίσω στις φτωχογειτονιές και στα γκέτο των βορείων πόλεών μας, γνωρίζοντας ότι με κάποιο τρόπο αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.

Ας μην κυλιστούμε στην κοιλάδα της απόγνωσης, σας λέγω σήμερα, φίλοι μου.

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στο παρόν και στο μέλλον, έχω ακόμη ένα όνειρο. Είναι ένα όνειρο γερά ριζωμένο στο αμερικανικό όνειρο.

Εχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι.»

Εχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας οι γιοι των πρώην σκλάβων και οι γιοι των πρώην ιδιοκτητών θα μπορέσουν να καθήσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.

Εχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα ακόμη και η Πολιτεία του Μισισιπή, μια έρημη Πολιτεία, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Εχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

Εχω ένα όνειρο σήμερα.

Εχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα η Πολιτεία της Αλαμπάμας με τους φαύλους ρατσιστές της, με τον κυβερνήτη της που τα χείλη του στάζουν τις λέξεις “παρέμβαση και ακύρωση”- μια μέρα εκεί στην Αλαμπάμα τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σαν αδελφές και αδελφοί.

Εχω ένα όνειρο σήμερα.

Εχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει.

Αυτή είναι η ελπίδα μας και με αυτή την πίστη θα επιστρέψω στον Νότο.

Με αυτή την πίστη θα είμαστε ικανοί να λαξεύσουμε από το βουνό της απόγνωσης ένα λίθο ελπίδας. Με αυτή την πίστη θα είμαστε ικανοί να μεταμορφώσουμε τους παράφωνους ήχους του έθνους μας σε μια όμορφη συμφωνία αδελφοσύνης. Με αυτή την πίστη θα είμαστε ικανοί να δουλέψουμε μαζί, προσευχηθούμε μαζί, να πασχίσουμε μαζί, να πάμε μαζί στη φυλακή, να υπερασπιστούμε την ελευθερία μαζί, γνωρίζοντας ότι θα είμαστε ελεύθεροι μια μέρα.

Και αυτή θα είναι η μέρα - Και αυτή θα είναι η μέρα όπου όλα τα παιδιά του Θεού θα μπορούν να τραγουδήσουν με μια νέα σημασία:

Η πατρίδα μου είναι από σένα γλυκιά γη της ελευθερίας, για σένα τραγουδώ

Γη όπου οι πρόγονοι μου πέθαναν, γη καύχημα των Προσκυνητών

Από κάθε οροσειρά ας ηχήσει η ελευθερία

Και αν η Αμερική πρόκειται να γίνει μεγάλο έθνος, αυτό πρέπει να γίνει πραγματικότητα.

Ετσι, ας ηχήσει η ελευθερία από τις πελώριες κορυφές των λόφων του Νιου Χάμσιρ.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα δυνατά βουνά της Νέας Υόρκης.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη Αλεγκένι της Πενσυλβανίας!

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα χιονοσκέπαστα Βραχώδη Ορη του Κολοράντο!

Ας ηχήσει η ελευθερία από τις καμπυλώδεις κορυφές της Καλιφόρνιας!

Αλλά όχι μόνο·

Ας ηχήσει η ελευθερία από το Πέτρινο Βουνό της Γεωργίας!

Ας ηχήσει η ελευθερία από το όρος Λουκάουτ του Τενεσί!

Ας ηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο του Μισισιπή.

Από κάθε βουνοπλαγιά ας ηχήσει η ελευθερία.

Οταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφήσουμε να ηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε Πολιτεία και κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε εκείνη την ημέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι άνθρωποι και λευκοί άνθρωποι, εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του παλιού νέγρικου ύμνου:

«Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι!

Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, επιτέλους είμαστε ελεύθεροι!». "

(Ευχαριστούμε θερμά τη Βαλμίνα Τσιώνη για την μετάφραση στα Ελληνικά της ιστορικής ομιλίας του Martin Luther King, Jr. "I have a dream"... που εκφωνήθηκε στις 28 Αυγούστου 1963 από το μνημείο του Αβραάμ Λίνκολν, μπροστά σε 1.000.000 άτομα !)